اتصالات لوله ای که برای اتصال دو سر لوله ها استفاده می شود به عنوان یک لوله و اتصالات آذین سپاهان شناخته می شود. سه جزء یک پیوند را تشکیل می دهند.
یک مهره، یک انتهای نر و یک انتهای ماده. با کمک مهره ها، انتهای نر و ماده در کنار هم قرار می گیرند و مفصل باید به اندازه کافی فشرده شود تا آنها را به هم متصل کند.
صنایع شیمیایی، داروسازی، نساجی، کاغذ، نیمه هادی ها و صنایع برودتی و همچنین کارخانه ها و پایانه های فرآوری مرتبط، همگی تحت پوشش کدهای B31.3 و B31.4 قرار دارند.
مواد و اجزاء، طراحی، ساخت، نصب، مونتاژ، بازرسی، معاینه و آزمایش لوله، همگی مشمول این قوانین هستند. مواد شیمیایی خام، متوسط و نهایی، گاز، بخار، هوا و آب؛ فرآورده های نفتی، جامدات سیال، مبردها و سیالات برودتی همگی تحت پوشش این کدها هستند.
بدنه لوله و اتصالات لوله اغلب از همان ماده ای ساخته می شود که لوله یا لوله ای که به آن متصل می شود. مس، فولاد، PVC، CPVC یا ABS.
هر ماده ای که توسط قوانین لوله کشی، بهداشت یا ساخت و ساز مجاز است در صورت لزوم ممکن است استفاده شود، اما باید با مواد دیگر در سیستم ها، سیالات منتقل شده و دما و فشار داخل (و همچنین خارج) سازگار باشد.
سیستم لوله های مسی و سیستم های لوله کشی اغلب از اتصالات برنجی یا برنزی استفاده می کنند. انتخاب لوله و مصالح اتصال نیز تحت تأثیر جنبه هایی مانند مقاومت در برابر آتش، ناهمواری مکانیکی، مقاومت در برابر زلزله، مقاومت در برابر سرقت و موارد دیگر است.
واشرها مهر و موم های مکانیکی حلقه ای هستند که اتصالات فلنج را آب بندی می کنند. واشرها با ساختار، مواد و ویژگی هایشان متمایز می شوند. معمولاً از واشرهای غیرفلزی (ASME B 16.21)، مارپیچی (ASME B 16.20) و اتصالات حلقه ای (ASME B 16.20) استفاده می شود.
با فلنج های با سطح صاف یا برجسته، از واشرهای غیر فلزی استفاده می شود. با فلنج‌های برجسته، از واشرهای مارپیچی استفاده می‌شود، در حالی که واشرهای حلقه‌ای با فلنج‌های مفصلی حلقه‌ای (RTJ) استفاده می‌شوند.
هنگامی که یک واشر RTJ به فلنج بسته می شود، بین واشر و شیار فلنج تنش ایجاد می شود و باعث تغییر شکل پلاستیکی واشر می شود.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.